Dag 10: 18-09-2015 Dag 2 trektocht naar Pindaya
Door: Niels Peters
Blijf op de hoogte en volg Niels
18 September 2015 | Myanmar, Pindale
Het is 5.45u! Ik heb redelijk goed geslapen. De haan kraait buiten, het licht schijnt al door de ramen heen de slaapruimte binnen. Een zaklamp is nu niet meer nodig. Maar buiten stormt het! Harde windvlagen en regen zorgen voor een onstuimig karakter. Ramen en deuren klapperen op en neer. Ik hoop niet dat we door dit weer straks onze tocht moeten voortzetten....
Ik moet eigenlijk naar het toilet. Maar ja het toilethokje staat nog een stukje lopen buiten van de slaapplaats. En om nu in de stromende regen dat nu op te gaan zoeken.... Even later is de regen voorbij en waait het enkel nog hard. Ik waag het er nu toch maar op. Eveneens kan ik me even wassen in het hokje ernaast.
Het ontbijt is in dezelfde ruimte als gisteren het avondmaal. De lokale mensen zijn het ontbijt aan het maken op een pan die op het vuur staat met kooltjes eronder. Ze maken voor iedereen een gebakken ei. Op de gedekte tafeltjes staat jam, cake en koffie en thee klaar. De helpers maken voor henzelf een soort wentelteefje van het overgebleven brood.
De leraar van een lokaal schooltje komt binnen. Jessica had gevraagd of we onze meegebrachte tandenborstels en kammetjes konden afgeven aan het schooltje. Want die kan men goed gebruiken voor de kinderen! Daarnaast hadden we gezamenlijk ook nog wat schoolspulletjes afgegeven. Onze reisleidster vroeg waar het schooltje nu echt nog behoefte aan had. De leraar gaf als antwoord: een bal. Gewoon simpel een bal zodat de kinderen kunnen spelen. De volgende keer als ze deze reis weer maakt, zou ze een bal voor hen meenemen.
Het is tijd om de voettocht weer voort te zetten. We gaan beter niet door de jungle, want het is daar door de vele regen te gevaarlijk geworden. We nemen de verharde weg nu naar beneden. Onderweg passeren een basisschool. De kinderen staan met z'n allen uit het raam naar ons te zwaaien. Het eerste gedeelte is licht stijgend tot vlak over keien op kleigrond. Soms is het wat drassing en staan we in de blubber. We komen op een groen veld en horen een oorverdovend lawaai van cicades. Even later had een van de dragers een cicade gevangen en liet deze ons zien.
Een stukje verder passeren we een Highschool. Ook hier zwaaien de kinderen uit het open raam, weliswaar iets ingetogen omdat ze midden in de les zitten. Voorbij de school zitten twee vrouwen op de grond aan het water een soort van 'lente-ui' uit het water te plukken en aan de kant te leggen. Deze groene stengels binden ze dan aan elkaar om aan beide zijden van een stok te hangen op hun schouder. Ze verkopen het dan op een lokale markt ergens.
Even een korte rustpauze.... na een klein klimmetje over de keien, zien we dat mannen met een houweel en boormachine de rotsen langs de weg aan het uithakken zijn. Een van de dragers vertelde dat men ook hiervoor dinamiet gebruikt.
De brokstukken worden gebruikt om de lokale weg aldaar aan te leggen. De lokale bevolking geeft aan dat ze graag een weg willen. Op dat moment regelen ze zelf de 'aannemer'. De lokale overheid keurt het dan goed en betaalt de mensen die aan de weg werken. Ook de lokale bevolking die mee helpt, krijgt een bijdrage van de overheid hiervoor. Zowel vrouwen als mannen helpen met het aanleggen van de weg mee. Het is echt teamwork. Jonge vrouwen geven elkaar een schaal door met gemalen stukken steen. Het is nog een hele klus om deze weg af te krijgen. Vanaf het klooster boven tot halverwege beneden liggen rotsstukken langs de weg. Dit hele stuk moet nog aangelegd worden!
Na een beetje klimmen over de rotsige weg, dalen we langzaam af naar Pindaya, de plaats waar ons hotel staat. Links kijkend hebben we een prachtig uitzicht over het dal. In de verte zien we ons eindpunt al liggen. Een van de dragers koopt een schaal vol met paddenstoelen voor slechts 3000 kyat (€2,25). Gepakt met onze rugzakken op zijn schouder en de schaal paddenstoelen in zijn hand loopt hij de berg af naar beneden. Die man die onze rugzakken draagt, vertelt mij dat zijn vader ook mee loopt en hij wijst mij zijn vader aan. Hij is de eigenaar van dit bedrijf dat deze trektochten verzorgd. Ook laat hij mij zijn vrouw en zoontje zien op een foto. Hij heeft mij geleerd van 1 tot 5 te tellem in het Birmees! Te - Ne - Tau - Ne - Nla
Ondertussen weer om je heen kijkend zie ik een kudde koeien uit een bospaadje komen. Even later komen we weer langs een schooltje waar kinderen uitbundig uit het raam staan te zwaaien. De juffrouw staat er ook bij. Ik loop naar hen toe om een foto te maken van hen. Lachend kijken ze naar mijn lens. Ik laat hen de foto's natuurlijk zien. Ze vinden het echt fantastisch dat ze zichzelf zo zien. En lachen dat ze doen! De lerares heb ik ook nog even gesproken, maar zij kon geen Engels jammer genoeg. Terwijl ik wegloop van het schooltje blijven de kinderen zwaaien totdat ze mij niet meer zien.
We naderen langzaam het einde van de trekking. Het eindpunt is vanaf boven al in zicht. Als we in het dal kijken zien we het meer waar we heen moeten al liggen. We dalen een heel stuk nog af. Het laatste stuk brengt de bus ons naar het hotel. We hebben nu even 2 uur om ons op te frissen. En daar zijn we ook wel aan toe!. Om 14.15u zijn we een hapje gaan eten in het dorpje, niet ver van het hotel. Naast dit restaurantje is een schooltje. Je hoorde de kinderen allemaal liedjes zingen.
De kok van het restaurant begon met ons een praatje. Je merkte gewoon dat hij daar behoefte aan had. Hij vertelde dat vooral Italianen en Spanjaarden zijn restaurant bezoeken, maar dat het op dit moment vrij rustig is. De gebakken rijst was echt lekker!
Het is 15.30u de bus brengt ons in 10 minuten naar een grot waar 8000 boeddhabeelden in alle soorten en maten staan. We gingen met een lift omhoog naar de grot. Een doolhof van boeddhabeelden staat op ons te wachten! Echt de moeite waard!
Boven sprak ik drie Aziatische dames aan die netjes gekleed waren. Ze kwamen uit Yangon, zo zei een van de dames. Ze hadden het duidelijk beter dan de gemiddelde Birmees. Toen we bij de lift stonden om weer naar beneden te gaan, vroeg een van die dames of ze met mij op de foto mochten:). . Eenmaal beneden begon het echt zeer hard te regenen. Het water gutste echt de weg af. We moesten even wachten tot de bus ons op kwam halen.
Heel toepasselijk maar waar....we gingen nu nog een "umbrella fabriekje" bezoeken. Een man was bezig om de parasol van hout te vervaardigen en een meisje was bezig om het doek eromheen te maken. Daarna krijgt het doek nog een verflaagje.
Om 19.30u zijn een dineradresje gaan zoeken. We kwamen terecht bij een restaurantje waar we in een gevlochten bamboe compartiment buiten plaats namen op kleine lage stoeltjes en een laag tafeltje. Heel sfeervol!. We werden verwelkomd met een kop thee. Naast ons zat een groepje jeugd in weekend in te luiden. Dat meisje dat daar zat keek ons steeds aan. Ik vroeg of ze van van ons een foto wilde maken. Vervolgens begon ze te vragen waar we vandaan kwamen. Ze durfde helaas niet meer te vragen. Ze was te verlegen om een diepgaander gesprek aan te gaan. Maar was al leuk dat ze het durfde te vragen. :P. Bij het afrekenen vroegen we aan de ober welke cd hun als achtergrond muziek draaide. Ik vroeg hem of hij de titel van de cd wilde noteren. Dat was geen probleem. Hij gaf een papiertje met de titel in het Birmees geschreven. Even later kwam hij de cd zelf brengen. Die wilde hij zo aan ons geven als cadeautje! We wilde hem betalen, maar dat wilde hij beslist niet accepteren. We hebben zijn cadeautje aangenomen. Zo aardig en gastvrij!
Morgen gaan we op weg naar Kalaw...
Ik moet eigenlijk naar het toilet. Maar ja het toilethokje staat nog een stukje lopen buiten van de slaapplaats. En om nu in de stromende regen dat nu op te gaan zoeken.... Even later is de regen voorbij en waait het enkel nog hard. Ik waag het er nu toch maar op. Eveneens kan ik me even wassen in het hokje ernaast.
Het ontbijt is in dezelfde ruimte als gisteren het avondmaal. De lokale mensen zijn het ontbijt aan het maken op een pan die op het vuur staat met kooltjes eronder. Ze maken voor iedereen een gebakken ei. Op de gedekte tafeltjes staat jam, cake en koffie en thee klaar. De helpers maken voor henzelf een soort wentelteefje van het overgebleven brood.
De leraar van een lokaal schooltje komt binnen. Jessica had gevraagd of we onze meegebrachte tandenborstels en kammetjes konden afgeven aan het schooltje. Want die kan men goed gebruiken voor de kinderen! Daarnaast hadden we gezamenlijk ook nog wat schoolspulletjes afgegeven. Onze reisleidster vroeg waar het schooltje nu echt nog behoefte aan had. De leraar gaf als antwoord: een bal. Gewoon simpel een bal zodat de kinderen kunnen spelen. De volgende keer als ze deze reis weer maakt, zou ze een bal voor hen meenemen.
Het is tijd om de voettocht weer voort te zetten. We gaan beter niet door de jungle, want het is daar door de vele regen te gevaarlijk geworden. We nemen de verharde weg nu naar beneden. Onderweg passeren een basisschool. De kinderen staan met z'n allen uit het raam naar ons te zwaaien. Het eerste gedeelte is licht stijgend tot vlak over keien op kleigrond. Soms is het wat drassing en staan we in de blubber. We komen op een groen veld en horen een oorverdovend lawaai van cicades. Even later had een van de dragers een cicade gevangen en liet deze ons zien.
Een stukje verder passeren we een Highschool. Ook hier zwaaien de kinderen uit het open raam, weliswaar iets ingetogen omdat ze midden in de les zitten. Voorbij de school zitten twee vrouwen op de grond aan het water een soort van 'lente-ui' uit het water te plukken en aan de kant te leggen. Deze groene stengels binden ze dan aan elkaar om aan beide zijden van een stok te hangen op hun schouder. Ze verkopen het dan op een lokale markt ergens.
Even een korte rustpauze.... na een klein klimmetje over de keien, zien we dat mannen met een houweel en boormachine de rotsen langs de weg aan het uithakken zijn. Een van de dragers vertelde dat men ook hiervoor dinamiet gebruikt.
De brokstukken worden gebruikt om de lokale weg aldaar aan te leggen. De lokale bevolking geeft aan dat ze graag een weg willen. Op dat moment regelen ze zelf de 'aannemer'. De lokale overheid keurt het dan goed en betaalt de mensen die aan de weg werken. Ook de lokale bevolking die mee helpt, krijgt een bijdrage van de overheid hiervoor. Zowel vrouwen als mannen helpen met het aanleggen van de weg mee. Het is echt teamwork. Jonge vrouwen geven elkaar een schaal door met gemalen stukken steen. Het is nog een hele klus om deze weg af te krijgen. Vanaf het klooster boven tot halverwege beneden liggen rotsstukken langs de weg. Dit hele stuk moet nog aangelegd worden!
Na een beetje klimmen over de rotsige weg, dalen we langzaam af naar Pindaya, de plaats waar ons hotel staat. Links kijkend hebben we een prachtig uitzicht over het dal. In de verte zien we ons eindpunt al liggen. Een van de dragers koopt een schaal vol met paddenstoelen voor slechts 3000 kyat (€2,25). Gepakt met onze rugzakken op zijn schouder en de schaal paddenstoelen in zijn hand loopt hij de berg af naar beneden. Die man die onze rugzakken draagt, vertelt mij dat zijn vader ook mee loopt en hij wijst mij zijn vader aan. Hij is de eigenaar van dit bedrijf dat deze trektochten verzorgd. Ook laat hij mij zijn vrouw en zoontje zien op een foto. Hij heeft mij geleerd van 1 tot 5 te tellem in het Birmees! Te - Ne - Tau - Ne - Nla
Ondertussen weer om je heen kijkend zie ik een kudde koeien uit een bospaadje komen. Even later komen we weer langs een schooltje waar kinderen uitbundig uit het raam staan te zwaaien. De juffrouw staat er ook bij. Ik loop naar hen toe om een foto te maken van hen. Lachend kijken ze naar mijn lens. Ik laat hen de foto's natuurlijk zien. Ze vinden het echt fantastisch dat ze zichzelf zo zien. En lachen dat ze doen! De lerares heb ik ook nog even gesproken, maar zij kon geen Engels jammer genoeg. Terwijl ik wegloop van het schooltje blijven de kinderen zwaaien totdat ze mij niet meer zien.
We naderen langzaam het einde van de trekking. Het eindpunt is vanaf boven al in zicht. Als we in het dal kijken zien we het meer waar we heen moeten al liggen. We dalen een heel stuk nog af. Het laatste stuk brengt de bus ons naar het hotel. We hebben nu even 2 uur om ons op te frissen. En daar zijn we ook wel aan toe!. Om 14.15u zijn we een hapje gaan eten in het dorpje, niet ver van het hotel. Naast dit restaurantje is een schooltje. Je hoorde de kinderen allemaal liedjes zingen.
De kok van het restaurant begon met ons een praatje. Je merkte gewoon dat hij daar behoefte aan had. Hij vertelde dat vooral Italianen en Spanjaarden zijn restaurant bezoeken, maar dat het op dit moment vrij rustig is. De gebakken rijst was echt lekker!
Het is 15.30u de bus brengt ons in 10 minuten naar een grot waar 8000 boeddhabeelden in alle soorten en maten staan. We gingen met een lift omhoog naar de grot. Een doolhof van boeddhabeelden staat op ons te wachten! Echt de moeite waard!
Boven sprak ik drie Aziatische dames aan die netjes gekleed waren. Ze kwamen uit Yangon, zo zei een van de dames. Ze hadden het duidelijk beter dan de gemiddelde Birmees. Toen we bij de lift stonden om weer naar beneden te gaan, vroeg een van die dames of ze met mij op de foto mochten:). . Eenmaal beneden begon het echt zeer hard te regenen. Het water gutste echt de weg af. We moesten even wachten tot de bus ons op kwam halen.
Heel toepasselijk maar waar....we gingen nu nog een "umbrella fabriekje" bezoeken. Een man was bezig om de parasol van hout te vervaardigen en een meisje was bezig om het doek eromheen te maken. Daarna krijgt het doek nog een verflaagje.
Om 19.30u zijn een dineradresje gaan zoeken. We kwamen terecht bij een restaurantje waar we in een gevlochten bamboe compartiment buiten plaats namen op kleine lage stoeltjes en een laag tafeltje. Heel sfeervol!. We werden verwelkomd met een kop thee. Naast ons zat een groepje jeugd in weekend in te luiden. Dat meisje dat daar zat keek ons steeds aan. Ik vroeg of ze van van ons een foto wilde maken. Vervolgens begon ze te vragen waar we vandaan kwamen. Ze durfde helaas niet meer te vragen. Ze was te verlegen om een diepgaander gesprek aan te gaan. Maar was al leuk dat ze het durfde te vragen. :P. Bij het afrekenen vroegen we aan de ober welke cd hun als achtergrond muziek draaide. Ik vroeg hem of hij de titel van de cd wilde noteren. Dat was geen probleem. Hij gaf een papiertje met de titel in het Birmees geschreven. Even later kwam hij de cd zelf brengen. Die wilde hij zo aan ons geven als cadeautje! We wilde hem betalen, maar dat wilde hij beslist niet accepteren. We hebben zijn cadeautje aangenomen. Zo aardig en gastvrij!
Morgen gaan we op weg naar Kalaw...
