Dag 5: 13-09-2015 Klooster op de gouden rots
Door: Niels Peters
Blijf op de hoogte en volg Niels
13 September 2015 | Myanmar, Bago
Het is 6 uur. Buiten regent het nog steeds licht. De hele nacht heeft het flink geregend. Na het ontbijt vertrokken we door het prachtige groene landschap met op de achtergrond de bergen in de wolken gesluierd. Heel hoog op de berg in de verte zien we al de felle zin schijnen op de gouden rots. We klimmen tot een hoogte van 1100 meter soms is er een wegopbreking en moeten we voorzichtig met de bus erdoorheen. Langs de kant lopen een hele rij monniken in rood bruine kleding al zo vroeg in de morgen om offers op te halen.
We komen aan op een plaats waar de truck, een grote laatbak met 6 rijen planken om op te zitten, al op ons staat te wachten. We gaan een rit van ongeveer 45 minuten maken door het groene berglandschap ophoog naar de gouden rots. We nemen plaats op derde rij van de truck. We zaten goed en wel met zn vijven naast elkaar, toen bleek dat er nog meer mensen mee moesten. Nog enkele Birmezen stonden op de steiger al klaar om plaats te nemen in de truck.. maar ja voor ons gevoel zat de bak gewoon vol. Maar nee die 4 mensen moesten er nog bij gepropt worden. Hutje mutje zaten we ineen geklemt in de wagen en konden we vertrekken. De achterste 3 rijen zat ons reisgezelschap en voorin zaten de Birmezen. Het avontuur kon beginnen! In een rap tempo ging de truck omhoop. We hadden geen dak boven ons hoofd, dus was te hopen dat er geen tropisch buitje uit de lucht kwam vallen. We hadden nog de gelegenheid gehad immers om poncho's te kopen bij een van de kinderen die ze bij het startpunt verkochten. De toch naar de top was een ware beleving. Buiten het feit dat het berglandschap prachtig groen was en soms diepe dalen kende met een schitterend uitzicht over de wijde omgeving, was het ook zo dat de rit voelde alsof je in een achtbaan zat. De truck trok hard op de berg omhoog en eveneens weer hard naar beneden. De wind waaide lekker in je gezicht. Dat was wel een voordeel dat het een open truck was. Anders kon het wellicht wel behoorlijk ziekmakend zijn. Maar deze beleving was geweldig.
Onderweg naar de voet van de 'gouden rots' passeren we watervalletjes en maken we heel even kort een stop totdat we boven aankomen.
Nu staat een brede trap naar boven ons te wachten. We doen onze schoenen weer netjes uit en mogen deze in een kluisje opbergen. Te voet klimmen we omhoog. Halverwege zien we een groep jongens een zware balken met z'n allen tillen en verplaatsen. Vrouwen lopen net zakken cement vervolgens de trap verder omhoog. Kennelijk zijn ze bezig ergens met een bouwproject. Maar apart om te zien hoe ze dat zo aanpakken en dat ook de vrouwen meehelpen zo. Een stukje verder dragen 4 mannen een soort van houten brancard waar een vrouw in een zitje zit omhoog. Ze kan de vele trappen niet lopen en op deze manier wordt een alternatief geboden zodat deze vrouw toch de top van dit bedevaartsoord kan bereiken.
Net voor we de top bereiken, aanschouwen we nog even de voetafdruk van Boeddha. Zoals we eerder ook al tand van Boeddha konden zien. Het is een spirituele aangelegenheid.
Eenmaal boven zien we de gouden rots Kyaikhtiyo gedeeltelijk in de wolken gehuld. Het is grijs en regenachtig en er hangt helaas een dikke sluier bewolking. Maar we hebben geluk dat af en toe de bewolking even oplost!. Zo konden we toch nog enkele prachtige foto's maken van de gouden rots die zo mooi uitsteekt over het dal. Als we even later terug lopen zou alles totaal in de wolken gehuld zijn. Dus dit was het perfecte moment!
Net voor de gouden rots hebben we een kaarsje en wierook stokjes opgestoken voor Boeddha. Toen we naar de rots weer keken zagen we dat mensen stukjes bladgoud tegen de rots aan het plakken waren. Voor de Birmezen is deze plek een waar bedevaartsoord. Iedereen kan bladgoud kopen en dat dan zelf tegen de rots aan gaan plakken. Als je naast de rots staat en over het hek kijkt, dan kijk je zo de diepte in. De rots hangt immers over een dal heen. Prachtig om te zien!
We kwamen daar aan de praat met een vrouw. Ze vertelde dat ze uit Myanmar komt en getrouwd is met een Japanner en nu ook in Japan woont. Ze sprak verbluffend goed Engels waardoor wij niet meteen door hadden dat ze van oorsprong Birmees is. We vroegen haar dat het zo moeilijk is om verbaal contact met de mensen te krijgen is. Bijna niemand spreekt Engels. Ze zei dat mensen vaak wel Engels kunnen maar simpelweg niet durven te praten en maar gewoon zeggen dat ze het niet kunnen. Het kost dus moeite om een gesprek om gang te brengen. Maar de mensen zijn zo vriendelijk en behulpzaam. Daar kan de westerse wereld soms nog wel iets van leren!
Neem nou onze "helper" Thu ra in de bus... Deze jongen helpt de chauffeur op te letten in het verkeer en hij is super behulpzaam en alert naar ons toe!. Kom je van een tempel op je blote voeten af, dan staat hij gelijk klaar met doekjes om je voeten af te vegen.
Weer terug bij de gouden rots dan.... we lopen een stukje net voorbij de rots trappen af om een dorpje te bekijken. Van bovenaf doemen de kleine huisjes (krotjes) op. We hebben het dorpje niet helemaal kunnen bereiken omdat het op blote voeten niet echt heel fijn was. Wel heb ik wat armbandjes kunnen kopen aan een kraampje.
Het was weer tijd om richting de truck te lopen. Eenmaal ons plekje weer ingenomen op de houten plank in de truck, parkeerde er naast ons nog een truck waarin Birmese studenten zaten. Wel grappig want wij maakten van hun een foto en zij wilde natuurlijk ook van ons een foto maken. De rit weer terug naar beneden was net zo'n spektakel als naar boven. De truck met de studenten reed pal achter ons en we hoorde ze Birmaanse liedjes zingen.
Aan het eind van de truckrit hebben we geluncht bij een Birmaans restaurantje. Maar heel grappig, ondanks "Myanmar food" op de menukaart stond, hadden ze dit niet en konden we enkel kiezen uit Chinees of Thais.
Na de lunch zijn we stilletjes richting ons volgende overnachtingshotel voorbij Bago gereden. We namen dezelfde weg als hoe we vanochtend vertrokken waren en passeerde dus weer het hotel van afgelopen nacht. De chauffeur stopte even en Thu ra stapte en en stak de weg over en rende de hele oprijlaan op en vervolgens weer terug naar de bus. Wij begrepen er niks van??.. Waarom liet de chauffeur hem in de regen naar de ingang van het hotel lopen? Jessica vroeg het aan de chauffeur en die zei "he is lazy". Het was eigenlijk dus een soort van straf voor hem. Terwijl absoluut niet vonden dat het terecht was!. Maar ja.. zo werkt dat blijkbaar hier dus.
De bus vertrok weer verder en links en rechts kwamen we door een gebied met groene rijstvelden, rubberplantages en pommelo's. Af en toe stonden er een paar plaggen huisjes aan de kant van de weg.
Even een weetje tussendoor.... in tegenstelling wat ik eerder aangaf telt Myanmar bijna 60 miljoen inwoners. Hiervan werkt 60% op het platteland. En ik heb weer een nieuw woordje geleerd..... djezouba = dankjewel
Voordat we bij het hotel aankomen, brengen we nog een bezoek aan een voormalig koninklijk paleis. Dit paleis is helemaal nagebouwd zoals het in de 16e eeuw bestond. Binnen staan grote gouden zuilen en aan de zijkant liggen oude houten fragmenten van wat ooit onderdeel was van het voormalige paleisgebouw. Buiten staan een 10 tal jonge monniken foto's te maken van ons en van hun zelf. Even later lopen ze in een rij de oprijlaan van het paleis uit en verdwijnen ze uit het zicht.
Wij gaan de bus weer in op weg naar een extra stop. We gaan een echt Birmaans theehuis bezoeken. We komen binnen en snel worden er 3 tafeltjes tegen elkaar aangezet. Terwijl we plaatsnemen op de stoeltjes, worden de theepotten en allerlei zoete koeken op tafel gezet. En voor wie van iets hartigs hield... er was ook een gestoomd broodje met kip erin. Na deze thee ervaring zijn we baar het hotel gereden en om 19u stonden we klaar in de lobby om gezamenlijk ergens te gaan dineren.
Jessica had een open taxibusje geregeld en met ons groepje gingen we naar het restaurant. Achter het busje hingen 2 helpers. Een ervan begon spontaan te zingen tijdens de rit. We hadden in het restaurant mooi uitzicht op een verlichte gouden pagode!
Na het eten hebben we nog een afzakkertje genomen in het hotel om daarna ons bedje in te duiken.
Morgen gaan we vliegen naar het Inle meer!
We komen aan op een plaats waar de truck, een grote laatbak met 6 rijen planken om op te zitten, al op ons staat te wachten. We gaan een rit van ongeveer 45 minuten maken door het groene berglandschap ophoog naar de gouden rots. We nemen plaats op derde rij van de truck. We zaten goed en wel met zn vijven naast elkaar, toen bleek dat er nog meer mensen mee moesten. Nog enkele Birmezen stonden op de steiger al klaar om plaats te nemen in de truck.. maar ja voor ons gevoel zat de bak gewoon vol. Maar nee die 4 mensen moesten er nog bij gepropt worden. Hutje mutje zaten we ineen geklemt in de wagen en konden we vertrekken. De achterste 3 rijen zat ons reisgezelschap en voorin zaten de Birmezen. Het avontuur kon beginnen! In een rap tempo ging de truck omhoop. We hadden geen dak boven ons hoofd, dus was te hopen dat er geen tropisch buitje uit de lucht kwam vallen. We hadden nog de gelegenheid gehad immers om poncho's te kopen bij een van de kinderen die ze bij het startpunt verkochten. De toch naar de top was een ware beleving. Buiten het feit dat het berglandschap prachtig groen was en soms diepe dalen kende met een schitterend uitzicht over de wijde omgeving, was het ook zo dat de rit voelde alsof je in een achtbaan zat. De truck trok hard op de berg omhoog en eveneens weer hard naar beneden. De wind waaide lekker in je gezicht. Dat was wel een voordeel dat het een open truck was. Anders kon het wellicht wel behoorlijk ziekmakend zijn. Maar deze beleving was geweldig.
Onderweg naar de voet van de 'gouden rots' passeren we watervalletjes en maken we heel even kort een stop totdat we boven aankomen.
Nu staat een brede trap naar boven ons te wachten. We doen onze schoenen weer netjes uit en mogen deze in een kluisje opbergen. Te voet klimmen we omhoog. Halverwege zien we een groep jongens een zware balken met z'n allen tillen en verplaatsen. Vrouwen lopen net zakken cement vervolgens de trap verder omhoog. Kennelijk zijn ze bezig ergens met een bouwproject. Maar apart om te zien hoe ze dat zo aanpakken en dat ook de vrouwen meehelpen zo. Een stukje verder dragen 4 mannen een soort van houten brancard waar een vrouw in een zitje zit omhoog. Ze kan de vele trappen niet lopen en op deze manier wordt een alternatief geboden zodat deze vrouw toch de top van dit bedevaartsoord kan bereiken.
Net voor we de top bereiken, aanschouwen we nog even de voetafdruk van Boeddha. Zoals we eerder ook al tand van Boeddha konden zien. Het is een spirituele aangelegenheid.
Eenmaal boven zien we de gouden rots Kyaikhtiyo gedeeltelijk in de wolken gehuld. Het is grijs en regenachtig en er hangt helaas een dikke sluier bewolking. Maar we hebben geluk dat af en toe de bewolking even oplost!. Zo konden we toch nog enkele prachtige foto's maken van de gouden rots die zo mooi uitsteekt over het dal. Als we even later terug lopen zou alles totaal in de wolken gehuld zijn. Dus dit was het perfecte moment!
Net voor de gouden rots hebben we een kaarsje en wierook stokjes opgestoken voor Boeddha. Toen we naar de rots weer keken zagen we dat mensen stukjes bladgoud tegen de rots aan het plakken waren. Voor de Birmezen is deze plek een waar bedevaartsoord. Iedereen kan bladgoud kopen en dat dan zelf tegen de rots aan gaan plakken. Als je naast de rots staat en over het hek kijkt, dan kijk je zo de diepte in. De rots hangt immers over een dal heen. Prachtig om te zien!
We kwamen daar aan de praat met een vrouw. Ze vertelde dat ze uit Myanmar komt en getrouwd is met een Japanner en nu ook in Japan woont. Ze sprak verbluffend goed Engels waardoor wij niet meteen door hadden dat ze van oorsprong Birmees is. We vroegen haar dat het zo moeilijk is om verbaal contact met de mensen te krijgen is. Bijna niemand spreekt Engels. Ze zei dat mensen vaak wel Engels kunnen maar simpelweg niet durven te praten en maar gewoon zeggen dat ze het niet kunnen. Het kost dus moeite om een gesprek om gang te brengen. Maar de mensen zijn zo vriendelijk en behulpzaam. Daar kan de westerse wereld soms nog wel iets van leren!
Neem nou onze "helper" Thu ra in de bus... Deze jongen helpt de chauffeur op te letten in het verkeer en hij is super behulpzaam en alert naar ons toe!. Kom je van een tempel op je blote voeten af, dan staat hij gelijk klaar met doekjes om je voeten af te vegen.
Weer terug bij de gouden rots dan.... we lopen een stukje net voorbij de rots trappen af om een dorpje te bekijken. Van bovenaf doemen de kleine huisjes (krotjes) op. We hebben het dorpje niet helemaal kunnen bereiken omdat het op blote voeten niet echt heel fijn was. Wel heb ik wat armbandjes kunnen kopen aan een kraampje.
Het was weer tijd om richting de truck te lopen. Eenmaal ons plekje weer ingenomen op de houten plank in de truck, parkeerde er naast ons nog een truck waarin Birmese studenten zaten. Wel grappig want wij maakten van hun een foto en zij wilde natuurlijk ook van ons een foto maken. De rit weer terug naar beneden was net zo'n spektakel als naar boven. De truck met de studenten reed pal achter ons en we hoorde ze Birmaanse liedjes zingen.
Aan het eind van de truckrit hebben we geluncht bij een Birmaans restaurantje. Maar heel grappig, ondanks "Myanmar food" op de menukaart stond, hadden ze dit niet en konden we enkel kiezen uit Chinees of Thais.
Na de lunch zijn we stilletjes richting ons volgende overnachtingshotel voorbij Bago gereden. We namen dezelfde weg als hoe we vanochtend vertrokken waren en passeerde dus weer het hotel van afgelopen nacht. De chauffeur stopte even en Thu ra stapte en en stak de weg over en rende de hele oprijlaan op en vervolgens weer terug naar de bus. Wij begrepen er niks van??.. Waarom liet de chauffeur hem in de regen naar de ingang van het hotel lopen? Jessica vroeg het aan de chauffeur en die zei "he is lazy". Het was eigenlijk dus een soort van straf voor hem. Terwijl absoluut niet vonden dat het terecht was!. Maar ja.. zo werkt dat blijkbaar hier dus.
De bus vertrok weer verder en links en rechts kwamen we door een gebied met groene rijstvelden, rubberplantages en pommelo's. Af en toe stonden er een paar plaggen huisjes aan de kant van de weg.
Even een weetje tussendoor.... in tegenstelling wat ik eerder aangaf telt Myanmar bijna 60 miljoen inwoners. Hiervan werkt 60% op het platteland. En ik heb weer een nieuw woordje geleerd..... djezouba = dankjewel
Voordat we bij het hotel aankomen, brengen we nog een bezoek aan een voormalig koninklijk paleis. Dit paleis is helemaal nagebouwd zoals het in de 16e eeuw bestond. Binnen staan grote gouden zuilen en aan de zijkant liggen oude houten fragmenten van wat ooit onderdeel was van het voormalige paleisgebouw. Buiten staan een 10 tal jonge monniken foto's te maken van ons en van hun zelf. Even later lopen ze in een rij de oprijlaan van het paleis uit en verdwijnen ze uit het zicht.
Wij gaan de bus weer in op weg naar een extra stop. We gaan een echt Birmaans theehuis bezoeken. We komen binnen en snel worden er 3 tafeltjes tegen elkaar aangezet. Terwijl we plaatsnemen op de stoeltjes, worden de theepotten en allerlei zoete koeken op tafel gezet. En voor wie van iets hartigs hield... er was ook een gestoomd broodje met kip erin. Na deze thee ervaring zijn we baar het hotel gereden en om 19u stonden we klaar in de lobby om gezamenlijk ergens te gaan dineren.
Jessica had een open taxibusje geregeld en met ons groepje gingen we naar het restaurant. Achter het busje hingen 2 helpers. Een ervan begon spontaan te zingen tijdens de rit. We hadden in het restaurant mooi uitzicht op een verlichte gouden pagode!
Na het eten hebben we nog een afzakkertje genomen in het hotel om daarna ons bedje in te duiken.
Morgen gaan we vliegen naar het Inle meer!
