Cu Chi tunnelnetwerk Vietcong nabij Saigon

Na het ontbijt zijn we om 7.30 uur vertrokken naar het Cu Chi tunnel netwerk. Wat overigens bij het ontbijt steeds opvalt, is het stokbrood met jam dat ze ook altijd hebben. Dit is iets dat nog overgebleven is uit de Franse overheersing.

Terug naar het tunnelnetwerk dat we gaan bezoeken. Het netwerk heeft een lengte van 200 km en strekt zich uit tot aan de grens met Cambodja. Het is gebouwd tijdens de Franse oorlog en later gebuikt en aangepast door de Vietcong. Het bestaat uit een ondergronds netwerk met gangetjes die dan weer omhoog gaan en dan weer omlaag gaan. Dit heeft men expres zo gemaakt, zodat de vijand (Amerikanen) het netwerk niet onder water konden zetten. Een groot gedeelte van het gangenstelsel is helaas ingestort of overwoekerd door bomen en struiken. Maar wat er nog over is indrukwekkend. Er was zelfs een keuken onder de grond! De rook van het vuur moest natuurlijk ergens heen en dat kon niet recht naar boven afgevoerd worden. Want dan zou de vijand direct weten waar ze moesten bombarderen. Wat deden ze dan? Ze voerde de rook door een bamboebuis-stelsel van 200 meter onder de grond en lieten dan de rook boven de grond komen. Nu werd de vijand dus op het verkeerde been gezet.

Maar goed nog voor dat we daar zijn, zullen we eerst de drukke stad uit moeten! Het is nog vroeg, maar toch al erg druk. We rijden over de drukste verkeersader van de stad. Overal waar je kijkt zie je brommertjes! Saigon oogt een moderne stad, zo ervaar ik het tenminste. Luxe winkels vind je er dan ook. Het doet wat meer Europees aan dan Hanoi dat in het noorden ligt.

Als we eenmaal de stad uit zijn, slaan we af van de weg die naar de grens met Cambodja leidt. Rechts nemen we een weggetje dat iets mindere kwaliteit weg heeft, maar we komen zo in een gebied waar rubberplantages zijn. We stoppen even bij zo'n plantage, die bestaat uit wel honderden bomen. Weet je hoe ze dat rubber van een boom halen? Ze snijden met een mes een inkeping in de schors en hangen er een potje onder. Na iedere week één dag rust en behalve in het regenseizoen wordt er een inkeping van nog geen millimeter met een mes in gesneden en worden de potjes geleegd met het rubber erin. Als men 1kg rubber heeft, levert dat een boer +/- 3 dollar op. Aan de rubber wordt iets toegevoegd en dan wordt het gedroogd en daarna tot een koek uitgerold. Hierna is het gereed voor productie. De meeste rubber wordt geëxporteerd naar China waar ze er allerlei dingen van maken.

Eenmaal aangekomen bij de Cu Chi tunnels, kregen we een uitleg hoe het netwerk in elkaar zit. Vervolgens zien we een aantal valstrikken die toen werden uitgezet om de vijand af te weren. Niet echt aangename valstrikken. Bijvoorbeeld zagen we een valstrik op de grond, onopvallend met bladeren er overheen. Zo liep een soldaat in het gat en werd dan gespiesd. Niet echt een aangename verrassing!. Een andere valstrik die de Vietcong gemaakt had was een spijkermat met grote lange scherpe spiesen die horizontaal in de lucht hing en als de vijand dan ervoor stond, dan kwam die mat met een vaart richting de vijand naar beneden! Dat voelt ook niet bepaald comfortabel als je dat tegen je aan krijgt.
Zo waren er nog veel meer soorten valstrikken waar de vijand gespiesd werd. Je vraagt je misschien af waarom worden deze vrij primitieve ‘wapens’ gebruikt? Nou dat is te verklaren omdat de Vietnamezen niet zoveel geld en kennis hadden om echte wapens te produceren. De Amerikanen hadden daarentegen wel ‘moderne’ wapens. En daar moesten ze het o.a. tegen opnemen.

Een stukje verderop op het terrein zagen we nog een krater waarin destijds een bom ingeslagen is. Op verschillende plaatsen lagen ook ‘verscholen’ ingangen van het tunnelnetwerk, Deze ingangen waren niet groter dan 50x40cm. Door dit gat dat bedekt was met bladeren konden de kleine Vietnamezen zich naar binnen laten zakken en het met bladeren bedekte dekseltje weer sluiten. Onderaan waren dan gangetjes waarin hij het tunnelnetwerk binnentreed. Een eindje verder mochten we zelf ervaren hoe het voelt om een stukje van het Vietcong-tunnelnetwerk te betreden. Smalle gangetjes waar je niet in kon staan, zo liepen we een 50 tal meters door de tunnel tot we weer boven kwamen. Toch een hele aparte ervaring.

Een paar alinea’s terug schreef ik dat er een ondergrondse keuken was. In deze keuken werd o.a., rijstpapier gemaakt. Dit is een mengsel van rijstmeel en water. Het mengel werd op een kookpan gegoten en daarna werd het rijstpapier op bamboematten gedroogd. Er werden o.a. Springrolls (Vietnamese Loempia’s) van gemaakt voor de soldaten.
Misschien vraag je je af wat de Vietcong eigenlijk is? Het is Het Nationaal Front voor de Bevrijding van Zuid-Vietnam, ook bekend als Nationaal Bevrijdingsfront en bij Amerikaanse soldaten als Vietcong was een communistische verzets- en guerrillagroep in Zuid-Vietnam ten tijde van de Vietnamoorlog.

Op weg naar het hotel, rijden we naast een grote truck met container erachter. Onze chauffeur zag gelukkig net op tijd dat die container helemaal niet vast zat. Dat enorme ding wankelde steeds van links naar rechts. Levensgevaarlijk! Gelukkig konden we de truck op een veilig moment passeren en de weg weer vervolgen.

Tegen 13 uur waren we weer terug in Saigon. Na even uitgerust te hebben zijn we zelf de stad lopend gaan verkennen. Onderweg kom je weer van alles tegen. Zoals een ijscokraampje die met een bel op zijn fiets langs rijdt, of van die mobiele ‘restaurantjes’ op een driewieler, waarbij er aan beide kanten krukjes worden geplaatst en de man op de driewieler in het midden van zijn fiets vlees staat te grillen en daaromheen een barretje waaraan je kan gaan zitten eten.

We zijn inmiddels weer in de backpackersarea beland op zoek naar een geschikte lunchplek. Nog voordat we dat vinden, lopen we een winkeltje binnen met reisrugzakken. Die kosten daar dus ook bijna helemaal niks. Mooi eentje aangeschaft. Uiteindelijk hebben we buiten die area een lokale fastfoodtent gevonden en er een hotdog besteld. Binnen stond 8 man personeel terwijl er niemand in de zaak was. Dus ik doe de bestelling en ga de hotdogs ophalen. En leg dan maar eens uit aan een Vietnamees wat voor saus je tussen je hotdog wilt. Haha… dat bleek dus ingewikkeld. Niemand kon Engels. Ze stonden uiteindelijk met z’n zevenen toe te kijken hoe de stagiaire daar (stond op haar naambordje) de juiste sausjes tussen de broodjes deed. Was gewoon grappig om te zien.:P

Na deze “snelle” hap zijn we naar door een park gelopen. Groepen schoolkinderen waren gymnastiek aan het doen en andere mensen waren fitness aan het doen op de apparaten die in het park stonden. Inmiddels is het weer bijna 17 uur en zijn we door het drukke verkeer weer naar het hotel gelopen.

’s Avonds zijn we niet heel ver van het hotel gelopen, maar al vrij snel werden we ”binnen gelokt” bij een leuk restaurantje. Het lokkertje was “bier voor 10.000 Dong!” Dat is dus nog geen €0,40 voor een flesje lokaal bier van 450cl!. Dat verklaart ook gelijk waarom je zo snel miljonair bent hier.

We zaten nog maar net en het eerste verkoopvrouwtje kwam al naar ons toe. Dan ga je toch weer overstag om wat te kopen. Deze keer zijn we voor de boekenleggers gegaan. Ik mocht nog wel mooi samen met haar op de foto. We hebben er heerlijk gegeten en ook hier weer een praatje gemaakt met het bedienend personeel, maar ook met een Amerikaan die vertelde dat hij hier woonde met zijn verloofde die uit Vietnam komt en dat ze een tweetal bars hebben in de stad. Zelf wonen ze buiten de stad in een rustige omgeving. Het komt wel vaker voor dat buitenlanders hier een “tentje” opzetten en er een goedlopende tent van gaan maken.

Het is alweer 21.00 uur en tijd om richting hotel te lopen. Net voor het hotel komen we langs een soort speelgoed/kleding winkeltje. Hier hebben we nog wat inkoopjes voor m’n neefje en nichtje gedaan.

Morgen gaan we naar de Mekong Delta!