Van Luang Prabang naar Vientiane
Door: Niels Peters
Blijf op de hoogte en volg Niels
24 November 2013 | Laos, Vientiane
Na een vroeg ontbijtje van 18 uur, zijn we in de "Jumbo" gestapt. Dat is een gemotoriseerd open voertuig op 4 wielen (soort tuk tuk). Het karretje voor ons had wat opstartproblemen en moest aangeduwd worden om te kunnen rijden. Het ritje bracht ons naar de rand van de stad bij het busstation. Hier werden we opgehaald door de reisbus voor de lange tour van vandaag naar de hoofdstad Vientiane. We rijden deze toch over een slecht wegdek met bochtige wegen door de bergen. De beboste bergen zijn nog in een wolkendek gehuld. Het is inmiddels 7.40u, de weg maakt bochten van links naar rechts en klimt steeds verder de berg op. Langs de weg lopen kinderen met mandjes op hun rug voorbij en anderen lopen weer naar school. Het wordt steeds mistiger hoe hoger we komen. Een mooie kans om een foto te maken op de berg met uitzicht op het wolkendek in de mist met het zonnetje erachter schijnend:).
Educatie... In Laos hebben kinderen vanuit de communistische inslag leerplicht t/m de lagere school leeftijd. Laos is nu een democratische volksrepubliek. Maar dan wel communistisch. Door scholing wordt het communisme aan kinderen doorgegeven. Daarom is het ook verplicht hier. Als we het dan toch over communisme hebben... Elke ochtend hoor je in de dorpen en steden hier al vroeg een muziekje uit een speaker komen. Elke ochtend hetzelfde muziekje en daarachter aan dan wordt het nieuws voorgelezen.
Hoe wordt er les gegeven? Een Laotiaan krijgt bijvoorbeeld Engelse les en na een half uur snapt hij iets niet. De leerling gaat dan niet aan de leraar een vraag stellen. Want vragen stellen mag niet, dat is niet beleefd. De kinderen moeten respect hebben voor ouderen en dus ook voor leraren. Vragen kan ook niet want het kan zomaar zijn dat de leraar zelf het antwoord ook niet weet. Als je toch vraagt en de leraar kan het antwoord niet geven. Dan betekent dat gezichtsverlies voor de leraar. Laotianen zijn door dit gebrek aan onderwijs daarom ook achtergebleven in de westerse samenleving. Je zult ook geen vernieuwende ideeën ontplooid zien van hen. Waar ze wel goed in zijn...... Is handel bedrijven en in het kopiëren van originele producten :)
In Laos en andere naburige landen is het dus ongepast om vragen te stellen als je iets niet begrijpt. Je zou immers de ander "te kijk" daarmee kunnen zetten. Het is kijken, kijken maar niet vragen! Lastig voor ons te begrijpen omdat wij vrij assertief zijn ingesteld zijn allemaal.
En eerder op die dag in het museum van gisteren. De gids vertelde dat de Mekong langs de landsgrenzen tussen Thailand en Laos loopt. Zo stond ook op de plattegrond die in het museum hing. Wij gaven aan dat we gisteren op de Mekong gevaren hebben in Luang Prabang. Die stad ligt toch een flink stuk van de grens nog af. Dat is ook de Mekong. Maar de gids hield vol dat dat een andere rivier was. Hij kon niet toegeven dat hij het niet wist en hield daarom maar zijn verhaal aan dat dat een andere rivier was. Als hij wel toegeeft, betekent dat gezichtsverlies als gids. Dat respecteren we dan maar.
Onze gids had nog een mooi verhaal wat wel goed aansluit bij het bovenstaande. Hij wilde samen met zijn vrouw een huis laten bouwen van teakhout. Ze hadden een ander oud huis op het oog en kochten dat hout en lieten het verplaatsen naar hun kavel. Een paar man zouden het huis bouwen en als er tekort aan hout is een seintje geven. Op gegeven moment belt een van de werklui op en vertelt hen dat het hout op is. Ok dat kan. Dus ze gaan er heen. Echter bij aankomst bleek dat alleen de fundering nog maar stond. En waar is het hout nou? Wat bleek... De schoonvader had ineens een mooie houten veranda aan zijn huis zitten. De familie had het hout dus gebruikt voor hun woning. Natuurlijk wist de schoonvader wel dat het niet van hem was. Maar je mag het niet vragen waarom die veranda met jouw hout gebouwd is. Want dat zou gezichtsverlies voor de schoonouders betekenen! Daar moet je mee leren leven dat dat kan gebeuren.
Als een jonge vrouw verkering heeft, dan mogen de man en vrouw nog niet op één kamer slapen. Eigenlijk mag je dan helemaal niks! Op den duur zien ze elkaar toch wel veel en denkt moeder... Nou die kunnen wel trouwen. De beide ouders komen dan bij elkaar om goedkeuring te geven. Nu is de vraag welke datum dan? Dat laat je over aan de wijze van het dorp of een monnik. Zij prikken een datum aan de hand van de stand van de sterren. Het hoort er gewoon bij, soort bewijs dat het een goede dag is. Daarna kan er getrouwd worden. Dan komt de bruidsschat om de hoek kijken. De ouders maken een soort sinterklaaslijstje voor de bruidsschat. Dat kan van alles zijn. Een buffel, geld etc..
De toekomstige man moet voor de jonge vrouw kunnen zorgen. De vrouw gaat vervolgens dan huishoudelijk werk verrichten voor de duur van 3 maanden bij de schoonfamilie. Pas daarna mag er getrouwd worden.
De datum is door de monnik aangewezen als trouwdatum. Maar die datum komt de naaste familie uit Nederland niet goed uit. Ze hebben het ticket al geboekt. Tjaa wat dan..... Natuurlijk wil je wel dat je naaste familie die in Nederland woont er ook bij is dan. Je gaat weer terug naar de monnik met de vraag of een paar dagen later ook een goeie dag is. Nee zegt de monnik er is geen andere geschikte dag. Wat doe je dan? Je biedt wat geld en plots is er ook ineens een andere geschikte trouwdatum! De trouwceremonie is voor het hele dorp. Eigenlijk trouwt iedereen je als het ware. Dan de bedscène.... De eerste nacht komt een tante even voordoen (figuurlijk) hoe dat zo werkt. Als ze het genoeg vertrouwt, dan verlaat ze de kamer. Tijdens het trouwfeest is het ook gewoonte dat iedereen je komt feliciteren. Dan de fotoshoot.... Ook hier.... Je gaat met alle gasten op de foto. Het komt best wel voor dat je iemand helemaal niet kent.
We rijden verder en bezoeken een dorpje met een lokale markt waar de inwoners hun boodschappen doen. De vrouwtje laat ons een bamboekoker zien met daarin wormen. Een lekkernij! Alleen niet voor ons, haha:p. Het landschap is inmiddels aan het veranderen. Her wordt steeds bergachtiger met grillige vormen van kalksteen (karst). We komen ook steeds hoger waardoor het uitzicht steeds mooier wordt.
Vrouwen en kinderen lopen aan de kant van de weg met een mand met gesprokkeld hout op hun rug. Dat wordt de brandstof om te koken vandaag. Mensen werken hier om te overleven. Ze werken op het land of ze verkopen aan de straat aan een stalletje. Andere opties zijn er eigenlijk niet in de dorpen.
Weer wat kilometers op de traag hobbelende weg verder, lunchen we in het plaatsje Kasi. Aan de achterkant van dit restaurantje hebben we een schitterend overzicht over de vallei en bergen.
Ik zal nog iets vertellen over de taal hier. Laotiaanse taal is net een kindertaal. Bijvoorbeeld: 1 huis = huis en 2 huizen = huis huis. Met woorden uit je hoofd leren kom je een heel eind dus. De tonaties maken in deze taal juist het verschil in betekenis van woorden. Het Laotiaans is dus een klanktaal met 6 klanken die het verschil maken. Het klankschrift bestaat uit 43 karakters. Voorbeeldje: Mai = nieuw, maar kan ook hout of een vraagtegen betekenen.
Na lunch in gaan we verder en komen langs vele rijstvelden en kleine dorpjes. We maken nog even een stop bij een uitzichtpunt en een kleurrijke tempel.
Tegen 17u verlaten we de bergen en rijden we de laatste 80km over een slecht geasfalteerd wegdek in het vlakke land naar Vientiane. Gaandeweg dat we de stad naderen wordt de weg beter en komt er ook openbare verlichting bij.
De hoofdstad Vientiane is Thais georiënteerd en ligt dicht bij de Thaise grens. Tussen de 11-13 eeuw hoorde het onder het Cambodjaanse rijk. In Chiang Rai heeft een beeldje gestaan van een vroegere koning. Dat beeldje heeft daarna nog op 4 verschillende plekken in Thailand. De koning van Thailand heeft het beeldje gegeven aan Laos en later is het weer terug verovert door de Thailand. In elke van de 4 steden staat dan ook een tempel met de Wat Phra Keauw
Eenmaal aangekomen in de drukke stad zijn we gaan dineren in een van de vele restaurantjes. De een groot verschil met wat we tot nu toe gezien hebben in Laos. Van de rust in de drukte! En ook moderner.
Morgen de stad gaan verkennen!
Educatie... In Laos hebben kinderen vanuit de communistische inslag leerplicht t/m de lagere school leeftijd. Laos is nu een democratische volksrepubliek. Maar dan wel communistisch. Door scholing wordt het communisme aan kinderen doorgegeven. Daarom is het ook verplicht hier. Als we het dan toch over communisme hebben... Elke ochtend hoor je in de dorpen en steden hier al vroeg een muziekje uit een speaker komen. Elke ochtend hetzelfde muziekje en daarachter aan dan wordt het nieuws voorgelezen.
Hoe wordt er les gegeven? Een Laotiaan krijgt bijvoorbeeld Engelse les en na een half uur snapt hij iets niet. De leerling gaat dan niet aan de leraar een vraag stellen. Want vragen stellen mag niet, dat is niet beleefd. De kinderen moeten respect hebben voor ouderen en dus ook voor leraren. Vragen kan ook niet want het kan zomaar zijn dat de leraar zelf het antwoord ook niet weet. Als je toch vraagt en de leraar kan het antwoord niet geven. Dan betekent dat gezichtsverlies voor de leraar. Laotianen zijn door dit gebrek aan onderwijs daarom ook achtergebleven in de westerse samenleving. Je zult ook geen vernieuwende ideeën ontplooid zien van hen. Waar ze wel goed in zijn...... Is handel bedrijven en in het kopiëren van originele producten :)
In Laos en andere naburige landen is het dus ongepast om vragen te stellen als je iets niet begrijpt. Je zou immers de ander "te kijk" daarmee kunnen zetten. Het is kijken, kijken maar niet vragen! Lastig voor ons te begrijpen omdat wij vrij assertief zijn ingesteld zijn allemaal.
En eerder op die dag in het museum van gisteren. De gids vertelde dat de Mekong langs de landsgrenzen tussen Thailand en Laos loopt. Zo stond ook op de plattegrond die in het museum hing. Wij gaven aan dat we gisteren op de Mekong gevaren hebben in Luang Prabang. Die stad ligt toch een flink stuk van de grens nog af. Dat is ook de Mekong. Maar de gids hield vol dat dat een andere rivier was. Hij kon niet toegeven dat hij het niet wist en hield daarom maar zijn verhaal aan dat dat een andere rivier was. Als hij wel toegeeft, betekent dat gezichtsverlies als gids. Dat respecteren we dan maar.
Onze gids had nog een mooi verhaal wat wel goed aansluit bij het bovenstaande. Hij wilde samen met zijn vrouw een huis laten bouwen van teakhout. Ze hadden een ander oud huis op het oog en kochten dat hout en lieten het verplaatsen naar hun kavel. Een paar man zouden het huis bouwen en als er tekort aan hout is een seintje geven. Op gegeven moment belt een van de werklui op en vertelt hen dat het hout op is. Ok dat kan. Dus ze gaan er heen. Echter bij aankomst bleek dat alleen de fundering nog maar stond. En waar is het hout nou? Wat bleek... De schoonvader had ineens een mooie houten veranda aan zijn huis zitten. De familie had het hout dus gebruikt voor hun woning. Natuurlijk wist de schoonvader wel dat het niet van hem was. Maar je mag het niet vragen waarom die veranda met jouw hout gebouwd is. Want dat zou gezichtsverlies voor de schoonouders betekenen! Daar moet je mee leren leven dat dat kan gebeuren.
Als een jonge vrouw verkering heeft, dan mogen de man en vrouw nog niet op één kamer slapen. Eigenlijk mag je dan helemaal niks! Op den duur zien ze elkaar toch wel veel en denkt moeder... Nou die kunnen wel trouwen. De beide ouders komen dan bij elkaar om goedkeuring te geven. Nu is de vraag welke datum dan? Dat laat je over aan de wijze van het dorp of een monnik. Zij prikken een datum aan de hand van de stand van de sterren. Het hoort er gewoon bij, soort bewijs dat het een goede dag is. Daarna kan er getrouwd worden. Dan komt de bruidsschat om de hoek kijken. De ouders maken een soort sinterklaaslijstje voor de bruidsschat. Dat kan van alles zijn. Een buffel, geld etc..
De toekomstige man moet voor de jonge vrouw kunnen zorgen. De vrouw gaat vervolgens dan huishoudelijk werk verrichten voor de duur van 3 maanden bij de schoonfamilie. Pas daarna mag er getrouwd worden.
De datum is door de monnik aangewezen als trouwdatum. Maar die datum komt de naaste familie uit Nederland niet goed uit. Ze hebben het ticket al geboekt. Tjaa wat dan..... Natuurlijk wil je wel dat je naaste familie die in Nederland woont er ook bij is dan. Je gaat weer terug naar de monnik met de vraag of een paar dagen later ook een goeie dag is. Nee zegt de monnik er is geen andere geschikte dag. Wat doe je dan? Je biedt wat geld en plots is er ook ineens een andere geschikte trouwdatum! De trouwceremonie is voor het hele dorp. Eigenlijk trouwt iedereen je als het ware. Dan de bedscène.... De eerste nacht komt een tante even voordoen (figuurlijk) hoe dat zo werkt. Als ze het genoeg vertrouwt, dan verlaat ze de kamer. Tijdens het trouwfeest is het ook gewoonte dat iedereen je komt feliciteren. Dan de fotoshoot.... Ook hier.... Je gaat met alle gasten op de foto. Het komt best wel voor dat je iemand helemaal niet kent.
We rijden verder en bezoeken een dorpje met een lokale markt waar de inwoners hun boodschappen doen. De vrouwtje laat ons een bamboekoker zien met daarin wormen. Een lekkernij! Alleen niet voor ons, haha:p. Het landschap is inmiddels aan het veranderen. Her wordt steeds bergachtiger met grillige vormen van kalksteen (karst). We komen ook steeds hoger waardoor het uitzicht steeds mooier wordt.
Vrouwen en kinderen lopen aan de kant van de weg met een mand met gesprokkeld hout op hun rug. Dat wordt de brandstof om te koken vandaag. Mensen werken hier om te overleven. Ze werken op het land of ze verkopen aan de straat aan een stalletje. Andere opties zijn er eigenlijk niet in de dorpen.
Weer wat kilometers op de traag hobbelende weg verder, lunchen we in het plaatsje Kasi. Aan de achterkant van dit restaurantje hebben we een schitterend overzicht over de vallei en bergen.
Ik zal nog iets vertellen over de taal hier. Laotiaanse taal is net een kindertaal. Bijvoorbeeld: 1 huis = huis en 2 huizen = huis huis. Met woorden uit je hoofd leren kom je een heel eind dus. De tonaties maken in deze taal juist het verschil in betekenis van woorden. Het Laotiaans is dus een klanktaal met 6 klanken die het verschil maken. Het klankschrift bestaat uit 43 karakters. Voorbeeldje: Mai = nieuw, maar kan ook hout of een vraagtegen betekenen.
Na lunch in gaan we verder en komen langs vele rijstvelden en kleine dorpjes. We maken nog even een stop bij een uitzichtpunt en een kleurrijke tempel.
Tegen 17u verlaten we de bergen en rijden we de laatste 80km over een slecht geasfalteerd wegdek in het vlakke land naar Vientiane. Gaandeweg dat we de stad naderen wordt de weg beter en komt er ook openbare verlichting bij.
De hoofdstad Vientiane is Thais georiënteerd en ligt dicht bij de Thaise grens. Tussen de 11-13 eeuw hoorde het onder het Cambodjaanse rijk. In Chiang Rai heeft een beeldje gestaan van een vroegere koning. Dat beeldje heeft daarna nog op 4 verschillende plekken in Thailand. De koning van Thailand heeft het beeldje gegeven aan Laos en later is het weer terug verovert door de Thailand. In elke van de 4 steden staat dan ook een tempel met de Wat Phra Keauw
Eenmaal aangekomen in de drukke stad zijn we gaan dineren in een van de vele restaurantjes. De een groot verschil met wat we tot nu toe gezien hebben in Laos. Van de rust in de drukte! En ook moderner.
Morgen de stad gaan verkennen!
