tuk tuk-ritje naar schooltje en wandeling in omgev
Door: Niels
Blijf op de hoogte en volg Niels
03 November 2012 | Cambodja, Khett Siem Reab
Vandaag hebben we de mooiste dag van de vakantie gehad! We zijn met de tuk tuk terug gegaan naar dat schooltje waar we gisteren een bezoek aan hadden gebracht. De kinderen waren zo blij dat we weer terug waren! Ik ging in het klasje zitten tussen de kinderen zag hoe ze mooie tekeningen aan het maken waren. Sommige waren beetje verlegen, maar anderen waren juist weer zeer uitbundig. Een jongetje dat naast zat vroeg ik of hij wist welke kleur stift dit in het Engels was. Hij even nadenken en uiteindelijk zei hij “geel”! Ja dat was goed! Hij was trots op zichzelf dat hij de vertaling in het Engels van de kleur wist. Echt zo leuk.
We zouden ook nog een wandeling maken in de omgeving langs de huisjes, veelal houten krotjes, waar die kinderen woonden. Een meisje pakte spontaan mijn hand vast en aan mijn andere hand had ik ineens ook twee jongetjes hangen. Tezamen met de anderen van ons groepje en de andere kinderen een wandeling maken om uiteindelijk bij een pleintje van een dorpje uit te komen. We liepen langs de vele krotjes waar de families vaak buiten zaten en vriendelijk naar ons lachte. De huisjes van binnen waren zeer primitief. Een meisje was trots op hun huisje even snel te mogen laten zien. We keken even vanaf de buitenkant binnen. Ja het is zeer armoedig, maar toch zijn de mensen ondanks hun armoede zo vriendelijk!
Op het pleintje viel al gelijk een open bouwwerk op, met in het midden een grote oven. Dat bleek het crematorium te zijn! Gewoon in het openbaar, midden op het plein gebouwd. Dat kunnen wij ons niet voorstellen zo. Aan de overzijde daarvan was een tempel met een overdekte plaats ervoor. Ik nam een jongetje op mijn arm en tilde het de plaats daar op. Toen kwamen er meer op me heen, haha. Het jongetje wilde me niet meer loslaten. Ik zette hem neer en ging toen even op de grond zitten en ze trokken me met zijn allen enkele meters vooruit. Ik zwierde het meisje dat mijn hand vast had, in het rond en toen de volgende die wilde. Dat vonden ze wel leuk! Je moet een beetje improviseren, al was dat niet eens nodig, want de aanwezigheid van ons was al voldoende om ze happy te maken. Ik dacht…. Als ik ze nou eens tegenover elkaar laat staan met hun armen omhoog en handen tegen elkaar… Als een treintje liepen ze in het zelf gemaakte tunneltje. Was zo leuk om ze zo blij te zien.
We liepen met de kinderen aan de hand weer terug naar het schooltje. Daar aangekomen heb ik nog even te midden van hen in de schoolbankjes gezeten. Uiteindelijk moesten we dan toch afscheid nemen van de kinderen. Het meisje dat mijn hand de hele tijd vast had, ze was 13 jaar, vroeg me “kom je straks nog terug” .. hmm tjaaaa dat gaat dus helaas niet. Ik had graag hier nog wel enkele dagen langer willen blijven en op schooltje willen helpen. Maar dit was onze allerlaatste dag! Ze keek enigszins verdrietig toen ik zei dat ik vanmiddag niet meer terug kon komen. Maar toch zwaaide alle kinderen ons uitbundig uit. De leraar wilde onze e-mail adressen graag noteren, dan zou hij ons op de hoogte houden. Zo’n dag geeft toch een dubbel gevoel. Je bedenkt je dat toch dat wij het in Nederland zo super goed hebben!
Een half uurtje later gingen we samen met de naaisters van het schooltje met de tuk tuk naar het centrum van Siem Reap. Een van de naaisters, een jonge Cambodjaanse vrouw pakte gelijk mijn hand vast en heeft die niet meer losgelaten totdat we de stoffen hadden uitgezocht in die markt. Ze was zo blij dat wij er waren en hun konden helpen dat ze mijn hand niet meer wilde loslaten. Ze trok me de markt mee in tot aan de stoffenkraam en daar gingen de 5 vrouwen een keus maken uit de vele stoffen. Enkele mensen van onze groep, waaronder wijzelf natuurlijk ook, hadden geld ingezameld zodat het voor hun mogelijk was om deze aankopen te doen. Vervolgens wilde ze mijn telefoonnummer hebben, haha. Ik vroeg haar heb je misschien Facebook? Dat had ze helaas niet, ze had ook geen e-mailadres. Ze wilde toch mijn e-mailadres hebben en mijn nummer. Ach ja …. Waarom ook niet. In de markt had ik wat foto’s gemaakt. Ik had ze beloofd om deze naar het schooltje toe te sturen. Dat ga ik zeker doen!
Toen we de aan de straatkant van de overdekte markt stonden, zagen we een plaats waar ze allerlei soorten rijst verkochten. Onze reisleider heeft vervolgens ook nog enkele kilo’s rijst gekocht voor de kinderen daar.
Dat vrouwtje dat mijn hand vast had, wilde met mij en de anderen naaisters en mensen van ons groepje op de foto. Dus wij midden in het centrum, naast met kraampje waar ze die rijst verkochten, op de foto. Hoe je mensen toch blij kan maken zo!
Helaas was nu dan ook het punt gekomen om afscheid te nemen van hen. Wij gingen met de tuk tuk naar het hotel en zei gingen met alles wat we geschonken hadden terug naar het schooltje. Was zo mooi zeg! Die mijn hand vast had gehouden zei tegen mij, maar ook tegen de anderen van de groep; “ik hou van jou”, natuurlijk bedoeld zo van dat ze zo blij was dat we hulp gegeven hadden. We zwaaiden ze uit en keerden terug naar het hotel. Zo zijn we weer een hele ervaring rijker! Dat geeft echt voldoening zo dat je mensen zo gelukkig hebt kunnen maken en hem daardoor hebt kunnen helpen.
Daarna zijn we gaan lunchen en beetje gaan shoppen voor de laatste aankopen van de reis. Op de laatste dag heb ik dan toch ook nog ene mooi souvenir gevonden dat herinnert aan de reis door Cambodja. In de namiddag hebben we met z’n drieën wederom net als gisteren van een cocktail op ene van de terrasjes genoten. Deze keer een Pinacolada. ’s Avonds was er een tafel voor de hele groep gereserveerd in dat Vlaamse restaurant. Ik zat naast onze lokale gids Sam. Van hem namen we vandaag ook afscheid.
Toen we weer terug in het hotel kwamen werden we begroet, net zoals elke dag, door het personeel. De begroeting is niet zoals we in Nederland kennen, dat je elkaar de hand schut. Nee in Cambodja, maar ook in Thailand gaat dat met een handgebaar. Dit doen ze enerzijds uit hygiëne overwegingen, en anderzijds is het een vorm van respect. Er zijn 4 soorten begroetingen. Het is maar net op welke hoogte je het handgebaar voor je hoofd houdt. Als je dat boven je hoofd doet, dan doe je dat voor de koning. Andere begroetingen zijn er nog voor een man, vrouw en iemand die ouder is dan jezelf.
Morgen gaan we helaas alweer naar huis!
We zouden ook nog een wandeling maken in de omgeving langs de huisjes, veelal houten krotjes, waar die kinderen woonden. Een meisje pakte spontaan mijn hand vast en aan mijn andere hand had ik ineens ook twee jongetjes hangen. Tezamen met de anderen van ons groepje en de andere kinderen een wandeling maken om uiteindelijk bij een pleintje van een dorpje uit te komen. We liepen langs de vele krotjes waar de families vaak buiten zaten en vriendelijk naar ons lachte. De huisjes van binnen waren zeer primitief. Een meisje was trots op hun huisje even snel te mogen laten zien. We keken even vanaf de buitenkant binnen. Ja het is zeer armoedig, maar toch zijn de mensen ondanks hun armoede zo vriendelijk!
Op het pleintje viel al gelijk een open bouwwerk op, met in het midden een grote oven. Dat bleek het crematorium te zijn! Gewoon in het openbaar, midden op het plein gebouwd. Dat kunnen wij ons niet voorstellen zo. Aan de overzijde daarvan was een tempel met een overdekte plaats ervoor. Ik nam een jongetje op mijn arm en tilde het de plaats daar op. Toen kwamen er meer op me heen, haha. Het jongetje wilde me niet meer loslaten. Ik zette hem neer en ging toen even op de grond zitten en ze trokken me met zijn allen enkele meters vooruit. Ik zwierde het meisje dat mijn hand vast had, in het rond en toen de volgende die wilde. Dat vonden ze wel leuk! Je moet een beetje improviseren, al was dat niet eens nodig, want de aanwezigheid van ons was al voldoende om ze happy te maken. Ik dacht…. Als ik ze nou eens tegenover elkaar laat staan met hun armen omhoog en handen tegen elkaar… Als een treintje liepen ze in het zelf gemaakte tunneltje. Was zo leuk om ze zo blij te zien.
We liepen met de kinderen aan de hand weer terug naar het schooltje. Daar aangekomen heb ik nog even te midden van hen in de schoolbankjes gezeten. Uiteindelijk moesten we dan toch afscheid nemen van de kinderen. Het meisje dat mijn hand de hele tijd vast had, ze was 13 jaar, vroeg me “kom je straks nog terug” .. hmm tjaaaa dat gaat dus helaas niet. Ik had graag hier nog wel enkele dagen langer willen blijven en op schooltje willen helpen. Maar dit was onze allerlaatste dag! Ze keek enigszins verdrietig toen ik zei dat ik vanmiddag niet meer terug kon komen. Maar toch zwaaide alle kinderen ons uitbundig uit. De leraar wilde onze e-mail adressen graag noteren, dan zou hij ons op de hoogte houden. Zo’n dag geeft toch een dubbel gevoel. Je bedenkt je dat toch dat wij het in Nederland zo super goed hebben!
Een half uurtje later gingen we samen met de naaisters van het schooltje met de tuk tuk naar het centrum van Siem Reap. Een van de naaisters, een jonge Cambodjaanse vrouw pakte gelijk mijn hand vast en heeft die niet meer losgelaten totdat we de stoffen hadden uitgezocht in die markt. Ze was zo blij dat wij er waren en hun konden helpen dat ze mijn hand niet meer wilde loslaten. Ze trok me de markt mee in tot aan de stoffenkraam en daar gingen de 5 vrouwen een keus maken uit de vele stoffen. Enkele mensen van onze groep, waaronder wijzelf natuurlijk ook, hadden geld ingezameld zodat het voor hun mogelijk was om deze aankopen te doen. Vervolgens wilde ze mijn telefoonnummer hebben, haha. Ik vroeg haar heb je misschien Facebook? Dat had ze helaas niet, ze had ook geen e-mailadres. Ze wilde toch mijn e-mailadres hebben en mijn nummer. Ach ja …. Waarom ook niet. In de markt had ik wat foto’s gemaakt. Ik had ze beloofd om deze naar het schooltje toe te sturen. Dat ga ik zeker doen!
Toen we de aan de straatkant van de overdekte markt stonden, zagen we een plaats waar ze allerlei soorten rijst verkochten. Onze reisleider heeft vervolgens ook nog enkele kilo’s rijst gekocht voor de kinderen daar.
Dat vrouwtje dat mijn hand vast had, wilde met mij en de anderen naaisters en mensen van ons groepje op de foto. Dus wij midden in het centrum, naast met kraampje waar ze die rijst verkochten, op de foto. Hoe je mensen toch blij kan maken zo!
Helaas was nu dan ook het punt gekomen om afscheid te nemen van hen. Wij gingen met de tuk tuk naar het hotel en zei gingen met alles wat we geschonken hadden terug naar het schooltje. Was zo mooi zeg! Die mijn hand vast had gehouden zei tegen mij, maar ook tegen de anderen van de groep; “ik hou van jou”, natuurlijk bedoeld zo van dat ze zo blij was dat we hulp gegeven hadden. We zwaaiden ze uit en keerden terug naar het hotel. Zo zijn we weer een hele ervaring rijker! Dat geeft echt voldoening zo dat je mensen zo gelukkig hebt kunnen maken en hem daardoor hebt kunnen helpen.
Daarna zijn we gaan lunchen en beetje gaan shoppen voor de laatste aankopen van de reis. Op de laatste dag heb ik dan toch ook nog ene mooi souvenir gevonden dat herinnert aan de reis door Cambodja. In de namiddag hebben we met z’n drieën wederom net als gisteren van een cocktail op ene van de terrasjes genoten. Deze keer een Pinacolada. ’s Avonds was er een tafel voor de hele groep gereserveerd in dat Vlaamse restaurant. Ik zat naast onze lokale gids Sam. Van hem namen we vandaag ook afscheid.
Toen we weer terug in het hotel kwamen werden we begroet, net zoals elke dag, door het personeel. De begroeting is niet zoals we in Nederland kennen, dat je elkaar de hand schut. Nee in Cambodja, maar ook in Thailand gaat dat met een handgebaar. Dit doen ze enerzijds uit hygiëne overwegingen, en anderzijds is het een vorm van respect. Er zijn 4 soorten begroetingen. Het is maar net op welke hoogte je het handgebaar voor je hoofd houdt. Als je dat boven je hoofd doet, dan doe je dat voor de koning. Andere begroetingen zijn er nog voor een man, vrouw en iemand die ouder is dan jezelf.
Morgen gaan we helaas alweer naar huis!
