Mountainbiketour Angkor Wat
Door: Niels
Blijf op de hoogte en volg Niels
02 November 2012 | Cambodja, Khett Siem Reab
Ontbijt was prima. Waarschijnlijk omdat onze reisleider gisteren een hartig woordje met de leiding van het hotel gesproken heeft. Om 8 uur stonden de mountainbikes klaar bij het hotel. Iedereen op de fiets, alleen mijn moeder mocht achterop de motorbike. Ook een leuke ervaring. Ik fiets nog maar net weg en zie voor me een motorfiets met achterop een vrouw die een torenhoge doos met eieren vasthoud terwijl de man op de motorbike zich door het verkeer werkt. Ietsje verder rijd er een motorfiets met op de bagagedrager een dood varken. Je ziet ook nu dus weer van alles voor je neus voorbij komen. De tocht gaat vervolgens langs alle belangrijke tempels in de buurt. Eerst over de verharde weg, maar later gingen we bij de West Gate via een stijl bospad met veel boomwortels omhoog en fietsten we over de muur langs de rivier richting de East Gate. Het was een prachtige tocht afwisselend door de jungle en dan weer door het platteland op onverharde wegen om uiteindelijk in de stad weer uit te komen.
Onderweg hebben we een stop gemaakt bij een schooltje. We stapten van de fiets af en werden gelijk vriendelijk onthaald door alle kinderen daar. We lopen het klasje binnen en zien houten bankjes staan en een schoolbordje. De juf zeg ons gedag en de kinderen gaan in koor voor ons een Engels liedje zingen dat ze geleerd hebben. Zo leuk! Daarna zijn wij natuurlijk aan de beurt en zingen wij een Nederlands liedje. In het schooltje krijgen kinderen uit de buurt gratis les waarvan de ouders het lesgeld niet kunnen betalen. Het schooltje draait geheel op giften van mensen. Onze reisleider steunt dit project ook. Hij heeft ons in het begin van de reis gevraagd om al het toiletgerei uit de hotels op te sparen en dat te schenken aan ‘zijn’ schooltje. Een grote tas vol met tandenborstels en andere dingen was het gevolg en zij waren er super blij mee! Wij hadden vanuit Nederland een aantal setjes kleurpotloden meegenomen en dat aan hen uitgedeeld. Iemand anders uit onze groep had ballonnen meegenomen. Dat vonden de kinderen natuurlijk hartstikke leuk. Gelijk werden ze opgeblazen en gingen ze ermee spelen. Daar had ik heb bij geholpen. De mensen die les geven op het schooltje waar kinderen van 5 tot 12 jaar zitten, werken er allemaal op vrijwillige projectbasis een paar weken. Elke keer komt er een andere leerkracht die de kids lesgeeft. Achterin het klasje is ook een naaiatelier. Hier krijgen de meisjes naailes, zodat ze later een toekomst hebben om hun kost te kunnen verdienen. Morgenochtend gaan we met de tuk tuk terug. We kopen van te voren wat stoffen om hen dat te schenken. Daar kunnen ze dan de komende tijd weer mee voorruit.
Na dit bezoekje zijn we via de hobbelige stenige zandweg doorgereden naar stalletje langs de weg waar we iets gedronken hebben. Dat was wel nodig zeg! Met dit warme weer fietsen zijn we in Nederland niet echt gewend. We kwamen weer aan in het centrum van Siem Reap en zijn naar handcraft market gegaan. We zagen hoe mensen allerlei dingen bezig waren te maken. Zoals houtsnijwerk, zandsteensculpturen, schilderijtjes enz. Hier heb ik mijn souvenir van Cambodja gekocht. Een met de hand geschilderde afbeelding van iets typisch Cambodjaans.
Uiteindelijk kwamen we in de loop van de middag terug in het hotel en zijn we in het centrum hapje gaan eten en daarna teruggekeerd naar die handcraft-winkel om nog even aankopen te doen. Binnen sprak ik met een verkoopster terwijl pa en ma aan het shoppen waren. Ze vertelde over haar leven. Ik Doordat ik vragen stelde, kwam er een leuk gesprek en werd het steeds duidelijk dat ze geen makkelijk leven heeft. Ze wilde heel graag een eigen stalletje met kleding in de overdekte markt beginnen. Dat was haar droom. Maar omdat het financieel niet gaat en ze voor het gezien min of meer de hoofdkostwinner is, gaat al het geld naar de familie. Dot verhaal typeert ook weer de armoede in Cambodja. Mensen hebben het er echt niet makkelijk om rond te komen.
Later in de avond, nog voor het diner, zijn we met de tuk tuk naar een traditionele “Apsara” dansvoorstelling geweest. De tuk tuk zette ons af bij een kinderweeshuis. Binnen stroomde de kinderen gelijk naar ons toe. Zo leuk, ze waren echt blij ons te zien. We kregen een rondleiding door het weeshuis. Ook dit weeshuis is geheel mogelijk gemaakt door particuliere giften en sponsorbijdragen van bedrijven. De kinderen krijgen hier onderwijs, een slaapplek, eten en leren zich sterk te maken voor hun toekomst. De jongste die er verblijft is 2 jaar en verder loopt het tot jaartje of 22 denk ik.
Een groep kinderen lieten ons hier een speciale Apsara dansvoorstelling zien in prachtige kleurrijke kostuums met traditionele Cambodjaanse dans en muziek. Na de voorstelling mochten we nog op de foto met de kinderen. Dat vonden ze wel leuk, ze stroomde gelijk naar me toe om op de foto te mogen. We hebben wat gedoneerd aan dit project en zo onze bijdrage gegeven aan een betere toekomst voor hen.
De tuk tuk chauffeur zette ons daarna of in de “Pubstreet”, daar zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje. Maar eerst even dat armbandje dat ik gisteren heb laten maken, ophalen. Daar vlakbij in hetzelfde gezellige straatje waar allemaal Kmehr-restaurantjes zijn, hebben we gegeten. Eerst ons aperitiefje, deze keer een Mojito en daarna een uitgebreid Khmer-menuutje besteld. Lekker!
Morgen dan…. Dan gaan we wederom weer terug naar het schooltje! En maken we ook een tour met de tuk tuk door de omgeving
Onderweg hebben we een stop gemaakt bij een schooltje. We stapten van de fiets af en werden gelijk vriendelijk onthaald door alle kinderen daar. We lopen het klasje binnen en zien houten bankjes staan en een schoolbordje. De juf zeg ons gedag en de kinderen gaan in koor voor ons een Engels liedje zingen dat ze geleerd hebben. Zo leuk! Daarna zijn wij natuurlijk aan de beurt en zingen wij een Nederlands liedje. In het schooltje krijgen kinderen uit de buurt gratis les waarvan de ouders het lesgeld niet kunnen betalen. Het schooltje draait geheel op giften van mensen. Onze reisleider steunt dit project ook. Hij heeft ons in het begin van de reis gevraagd om al het toiletgerei uit de hotels op te sparen en dat te schenken aan ‘zijn’ schooltje. Een grote tas vol met tandenborstels en andere dingen was het gevolg en zij waren er super blij mee! Wij hadden vanuit Nederland een aantal setjes kleurpotloden meegenomen en dat aan hen uitgedeeld. Iemand anders uit onze groep had ballonnen meegenomen. Dat vonden de kinderen natuurlijk hartstikke leuk. Gelijk werden ze opgeblazen en gingen ze ermee spelen. Daar had ik heb bij geholpen. De mensen die les geven op het schooltje waar kinderen van 5 tot 12 jaar zitten, werken er allemaal op vrijwillige projectbasis een paar weken. Elke keer komt er een andere leerkracht die de kids lesgeeft. Achterin het klasje is ook een naaiatelier. Hier krijgen de meisjes naailes, zodat ze later een toekomst hebben om hun kost te kunnen verdienen. Morgenochtend gaan we met de tuk tuk terug. We kopen van te voren wat stoffen om hen dat te schenken. Daar kunnen ze dan de komende tijd weer mee voorruit.
Na dit bezoekje zijn we via de hobbelige stenige zandweg doorgereden naar stalletje langs de weg waar we iets gedronken hebben. Dat was wel nodig zeg! Met dit warme weer fietsen zijn we in Nederland niet echt gewend. We kwamen weer aan in het centrum van Siem Reap en zijn naar handcraft market gegaan. We zagen hoe mensen allerlei dingen bezig waren te maken. Zoals houtsnijwerk, zandsteensculpturen, schilderijtjes enz. Hier heb ik mijn souvenir van Cambodja gekocht. Een met de hand geschilderde afbeelding van iets typisch Cambodjaans.
Uiteindelijk kwamen we in de loop van de middag terug in het hotel en zijn we in het centrum hapje gaan eten en daarna teruggekeerd naar die handcraft-winkel om nog even aankopen te doen. Binnen sprak ik met een verkoopster terwijl pa en ma aan het shoppen waren. Ze vertelde over haar leven. Ik Doordat ik vragen stelde, kwam er een leuk gesprek en werd het steeds duidelijk dat ze geen makkelijk leven heeft. Ze wilde heel graag een eigen stalletje met kleding in de overdekte markt beginnen. Dat was haar droom. Maar omdat het financieel niet gaat en ze voor het gezien min of meer de hoofdkostwinner is, gaat al het geld naar de familie. Dot verhaal typeert ook weer de armoede in Cambodja. Mensen hebben het er echt niet makkelijk om rond te komen.
Later in de avond, nog voor het diner, zijn we met de tuk tuk naar een traditionele “Apsara” dansvoorstelling geweest. De tuk tuk zette ons af bij een kinderweeshuis. Binnen stroomde de kinderen gelijk naar ons toe. Zo leuk, ze waren echt blij ons te zien. We kregen een rondleiding door het weeshuis. Ook dit weeshuis is geheel mogelijk gemaakt door particuliere giften en sponsorbijdragen van bedrijven. De kinderen krijgen hier onderwijs, een slaapplek, eten en leren zich sterk te maken voor hun toekomst. De jongste die er verblijft is 2 jaar en verder loopt het tot jaartje of 22 denk ik.
Een groep kinderen lieten ons hier een speciale Apsara dansvoorstelling zien in prachtige kleurrijke kostuums met traditionele Cambodjaanse dans en muziek. Na de voorstelling mochten we nog op de foto met de kinderen. Dat vonden ze wel leuk, ze stroomde gelijk naar me toe om op de foto te mogen. We hebben wat gedoneerd aan dit project en zo onze bijdrage gegeven aan een betere toekomst voor hen.
De tuk tuk chauffeur zette ons daarna of in de “Pubstreet”, daar zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje. Maar eerst even dat armbandje dat ik gisteren heb laten maken, ophalen. Daar vlakbij in hetzelfde gezellige straatje waar allemaal Kmehr-restaurantjes zijn, hebben we gegeten. Eerst ons aperitiefje, deze keer een Mojito en daarna een uitgebreid Khmer-menuutje besteld. Lekker!
Morgen dan…. Dan gaan we wederom weer terug naar het schooltje! En maken we ook een tour met de tuk tuk door de omgeving
